[ad_1]
لندن – 1.3 میلیون خارجی در سال گذشته انگلیس را ترک کرده اند. هفتصد هزار نفر تنها لندن را ترک کرده اند: 8٪ کاهش برای ساکنان پایتخت در سال 2020. این بزرگترین افت در جمعیت انگلیس از زمان جنگ جهانی دوم است. کارشناسان علت این امر را دو پدیده می دانند که یکی پس از دیگری رخ داده است: Brexit و Covid. “یک یا دو” ، می توانید آن را بوکس بنامید ، که کشور را به طور موقت سقوط داد.
البته انگلیس این پتانسیل را دارد که روی دو پای خود بایستد. اما تا کجا ، در این لحظه ، زمان هایی که به او لقب داده اند ، ظاهر می شود “بریتانیا باحال”، در سالهای بلرئیسم قبل از تصمیم جنجالی جورج دبلیو بوش برای رفتن به جنگ با آمریكا در آمریكا در عراق ، اتفاقی كه تاریخ اخیر او را تغییر داد: وقتی كه قوی ترین رشد اقتصادی در اروپا بود ، مهاجران را از هر گوشه جهان جذب می كرد. قاره و اروپای متحد هنوز بخشی کامل بودند ، البته با اختلافات (خارج از منطقه یورو و خارج از شینگن) ، که باید به اندازه کافی برای جلب آرزوی او برای متفاوت و متفاوت ماندن باشد.
این گزارشی از مرکز آمار اقتصادی برتر است ، که توسط مرکز آموزش دولت از بوریس جانسون ، ارسال شده در این هفته توسط بار مالی، برای توزیع ابعاد “پروازها از لندن”. بخشی از این ، وقایع ناکامی اعلام شده است: همه پیش بینی ها پیش بینی می کند تعداد قابل توجهی از خارجی ها ، ناشی از ناامنی ناشی از Brexit ، از جزایر انگلیس فرار می کنند.خروج پادشاهی متحده از اتحادیه اروپا، از مشکلات اقتصادی بوجود آمده ، که قبلاً در کاهش صادرات مشهود بود ، به دلیل افزایش بوروکراسی ، حتی در صورت عدم اعمال تعرفه ها ، یک سوم کاهش یافت و سپس از رکود اقتصادی ناشی از دوم ، موازی و حتی بیشتر ویروس کرونا شدید.
اگر بیشتر ساکنان 27 کشور اتحادیه اروپا چمدان های خود را جمع کنند ، آمار نشان می دهد که خارجی ها اکنون از مناطق دیگر جهان می آیند و تا حدی خواستار جایگزینی آنها می شوند ، زیرا انگلیس هنوز به نیروی کار نیاز دارد: به هر حال ، در آن زمان از زمان همه پرسی Brexit در سال 2016 ، کمترین نرخ بیکاری در اروپا ، زیر 4٪ بود ، سهم تقریباً بومی محسوب می شود ، یعنی فقط کسانی که به دنبال آن نبودند نمی توانستند شغلی پیدا کنند ، که بیشتر از مبارزات طلاق اثبات می شود با اتحادیه اروپا بر اساس دلایل و احساسات جدا از واقعیت است. اکنون ، با شیوع همه گیر ، شبح بیکاری گسترده در اینجا کمین کرده است.
جابجایی “لژیون خارجی” در واقع بیشتر به دلیل بحران در بخش مهمان نوازی است که بیشتر تحت تأثیر Covid و محاصره قرار گرفته است: کافه ها ، رستوران ها و هتل ها در این بخشها بیشتر به کارگران خارجی متکی هستند ، که اکنون بیکار و دستمزد ندارند ، آنها اغلب چاره ای جز بازگشت به خانه ندارند. اما این پدیده جنبه های دیگری نیز دارد: اخراج کارگران در شهر ، در اینجا کار هوشمندانه که امکان کار از راه دور را فراهم می کند (بنابراین چرا از بارسلونا یا نیس استفاده نمی شود) و این ایده کلی که بدون موزه ها ، تئاترها و رستوران ها اکنون لندن به سادگی یک شهر گران قیمت تر است و در معرض خطر عفونت از بسیاری از مکان های دیگر است. احیای مجدد می تواند با تمرکز بر صنایع خلاق ، استارت آپ های دیجیتال و از شهر آغاز شود اقتصاد سبز ، دیگر فقط امور مالی نیست.
دیر یا زود پایتخت برمی گردد و احساس “باحال” ، مدرن و مرسوم ، مد روز می کند. در مورد انگلیس به طور کلی ، دوران میلادی (بعد از ویروس کرونا) پر از ناشناخته است. آیا جدایی اسکاتلند ، که با عذرخواهی برای بازگشت به اتحادیه اروپا ، امیدوار به تحقق رویای استقلال است ، وجود خواهد داشت؟ با ذکر دلایل مشابه ، آیا ایرلند شمالی برای اتحاد با جمهوری ایرلند جدا می شود؟ و مهمتر از همه ، انگلیس چه جایگاهی در جهان جهانی خواهد داشت؟ سوالی که توسط فیلیپ استیونز ، ستون نویس برای فایننشال تایمز ، در یک کتاب جدید در مورد بحران طولانی مدت هویت که پس از فروپاشی امپراتوری انگلیس آغاز شد ، با عقب نشینی ناشیانه از سوئز در سال 1956 آغاز شد و در سال 2016 با Brexit پایان یافت.
[ad_2]