دولت بایدن در برابر جهانی که اعتقادی به آمریکا و افسانه های آن ندارد

دولت بایدن در برابر جهانی که اعتقادی به آمریکا و افسانه های آن ندارد

توسط لوسیانو لاگو

با خروج آشفته دونالد ترامپ از ریاست جمهوری آمریکا و ظهور دولت جدید بایدن ، دولت واشنگتن وارث وضعیت انزوای بین المللی شد که مدتها بود این کشور تجربه نکرده بود. به خودی خود بسته است ، با درگیری در آن و سو mis تفاهم حتی با متحدان اروپایی خود. در حالی که بلوک غرب با اتحاد چین و روسیه مخالف است ، که به طور فزاینده ای در منافع مشترک برای مقابله با سیاست های هژمونیک و تجاوزگرانه ایالات متحده در حال تحکیم است.

انزوای و بی اعتبار کردن سیاست آمریکا جای خود را به آن دسته از مخالفان قدرت آمریکا داده است که با کشورهای مستقر در مناطقی که قبلاً تحت تأثیر ایالات متحده قرار داشته اند مانند آمریکای لاتین ، آفریقا ، خاورمیانه و کل منطقه آسیا و اقیانوسیه اتحاد پیشرفته دارند. .
تلاش ایالات متحده برای به دست آوردن دوباره سلطه بر جهان یکی از ویژگی های اصلی امپریالیسم قرن 21 است جایی که نخبگان قدرت آمریکا می خواهند این برتری را در برابر شرایط نامساعد ناشی از جهانی سازی و تعادل چند قطبی جدید بازگردانند.
بایدن کسی است که توسط نخبگان ایالات متحده برای بازگشت ایالات متحده به موقعیت ابرقدرت مسلط انتخاب شده و نجات ایالات متحده از انزوای بین المللی خود را در برنامه خود گنجانده است. این هدف بیانگر موارد بیشتری است: تلاش برای معکوس کردن روند طولانی انحطاط آمریکا نقش هژمون جهانی را که ایالات متحده در واقع از دست داد ، بازیابی کرد.

به طرز متناقضی ، این انحطاط زمانی آغاز شد که با پایان اتحاد جماهیر شوروی و فروپاشی پیمان ورشو ، ایالات متحده به تنها ابرقدرت جهان تبدیل شد. اما همزمان ، با پایان چرخه توسعه ، نئولیبرالیسم که تا امروز نیز الگوی اقتصادی غالب است ، در حال ایجاد شکافهای عمیقی است که آن را برای کشورهای در حال توسعه غیرقابل تصور می کند.
گسترش چشمگیر نئولیبرالیسم در سراسر جهان جنبه منفی این چشم انداز اقتصادی را پنهان کرده است: ناتوانی مدل جدید در تصرف مبانی اجتماعی حمایت و ثبات سیاسی ، حمایت از منافع سرمایه مالی و دامن زدن به نابرابری های اجتماعی. روبرو این سیستم بر اساس تقدم بازارها و تأمین مالی اقتصاد است ، تولید حباب عظیمی از بدهی دولت و متعاقباً باج خواهی از دولتهایی با سرمایه مالی بزرگ و الیگارشی مسلط

این سیاست مخرب اقتصادی در خدمت پتانسیل های مالی با کاهش دهه ها نابرابری ها شکسته و به دوره تمرکز عمیق و گسترده درآمد به نفع اقلیت کوچکی از بانکداران و بازرگانان در خدمت شرکت های بزرگ چند ملیتی بازگشت. با سیاستی تابع مالی کلان.
سرخوشی نئولیبرالیسم به سرعت با ناتوانی مدل در از سرگیری رشد اقتصادی و ایجاد مشاغل همراه شد. بحران سال 2008 ، مشابه بحران سال 1929 ، اقتصاد بین الملل را به رکود فرو برد که تا آغاز بحران جدید در سال گذشته پایان نخواهد یافت.

انحطاط آمریكا منجر به از بین رفتن هژمونی ایالات متحده در جهان شده و جنبه انحطاطی اقتصاد آمریكا و الگویی را كه به دنیا ارائه می دهند ، نمایان می سازد. وقتی چین روابط خود را در سراسر جهان گسترش داد ، دارای کارت بازرگانی از قدرت اقتصادی خود بود که تنها توانایی خود را برای بهبودی از بحران رکود سال 2020 تقویت کرد ، ایالات متحده ظرفیت رهبری سیاسی و عقیدتی خود را از دست داد.
از بین رفتن جذابیت مدل لیبرال اجازه نمی دهد ایالات متحده بازی قدیمی امپریالیسم را که در دهه های پس از جنگ جهانی دوم برگزار می شود ، بر اساس گسترش مدل آمریکایی مبتنی بر توسعه و سلطه شرکت های چند ملیتی ، با نوعی استعمار نوین اقتصادی. در حال حاضر ، این مدل توسط بسیاری از کشورهای در حال توسعه رد شده است و چین تلاش کرده تا شرایط بهتری را برای توسعه و رهایی از استعمار جدید غرب فراهم کند.

جو بایدن باید با این واقعیت کنار بیاید و علاوه بر این ، باید از یک طرح مهم برای بهبود اقتصادی کشور ، التیام زخم های یک کشور شکسته را التیام بخشد.. طرحی که برای مدتی به دلیل همه گیری ، از رکود اقتصادی عمیق بکاهد و بهبودی را که اقتصاد تا اوایل سال گذشته نشان می داد ، قطع کرد.
در سطح سیاسی بین المللی ، بازگشت ایالات متحده به توافق نامه های پاریس نقشی نمادین در از بین بردن شکست های دولت ترامپ ، بازگرداندن محاصره آمریکا و آشتی متحدان اصلی آن در اروپا و ژاپن دارد. کشورهای آمریکای لاتین که مستقیماً قربانیان دولت ترامپ هستند ، مانند مکزیک و کوبا ، از قبل مواضع آشتی جویانه دولت جدید را می دانند.

با این حال ، موانع اصلی برای بایدن نه تنها از وضعیت رکود اقتصادی در ایالات متحده و سراسر جهان ، بلکه بیش از همه از گسترش نفوذ چین و اتحاد آن با روسیه است که در حال حاضر در تمام قاره های جهان وجود دارد. . اگر قرن بیست و یکم به عنوان یک اختلاف هژمونیک بین قدرت رو به کاهش ایالات متحده و ظهور جهانی چند قطبی که در آن چین و روسیه نقش اصلی را بازی می کنند ، پدید آمده است ، بحران همه گیر فقط آن اختلاف را تسریع می کند و نفوذ اقتصادی چین را تقویت می کند. و قدرت به ضرر منافع آمریکا است.

در روابط با بلوک چین و روسیه ، بایدن فضای خوبی برای مانور ندارد و روابطی را که بین درگیری و همزیستی در نوسان است ، حفظ می کند ، اما در شرایط نامساعدتری برای ایالات متحده است. اول ، در مورد قدرت اقتصاد چین ، که یک مدل اقتصادی از توسعه و سرمایه گذاری در زیرساخت ها (جاده جدید Belton) را ارائه می دهد ، که مبتنی بر انعطاف پذیری اقتصاد چین و رشد ثابت آن در دهه های اخیر است.
از نظر ما بعید است با توجه به ناتوانی در مقابله نظامی با این دو ابرقدرت ، ایالات متحده با چین یا روسیه درگیر شود. بلکه واشنگتن با سیاست درگیری داخلی خود به جنگ ترکیبی ادامه خواهد داد ، ارسال صدها یا هزاران عامل تحریک آمیز دیگر و استفاده از رسانه های اجتماعی و منابع تبلیغاتی آنها برای دامن زدن به شورش ها و آشوب های داخلی ، از طریق تکنیک های معمول “انقلاب های رنگی” ، اگرچه قبلاً کشف شده و به سختی مثر بوده اند.

دولت بایدن باید علیه دانه مبارزه کند ، به خصوص که هنوز مجبور است با مشکلات داخلی خود مقابله کند نارضایتی و خشم پرولتاریای ایالات متحده ، این سیاست های جهانی سازی قدرت که در دهه های اخیر توسط ایالات متحده دنبال شده است ، قربانی شده است. بایدن نه تنها به طور جداگانه میراث دار موقعیت آمریكا در جهان است ، بلكه به دلیل اقدامات ترامپ ، از جمله حمله به كاپیتول ، تصویری منفی ارائه می دهد ، كه به طور مستقیم بر تصویر ایده آل دموكراسی تأثیر می گذارد كه به گفته ایالات متحده باید در جهان به عنوان مدل
در این زمینه ، وسوسه درگیری منطقه ای می تواند به منظور انحراف افکار عمومی از مشکلات داخلی و حمایت از منافع دستگاه های نظامی / صنعتی ، شدید باشد ، اما عواقب آن می تواند فاجعه بار باشد.
همه گیری ، اختلافات سلطه طلبی را در قرن بیست و یکم تسریع می کند و طرفدار محاصره نیروهای نوظهور و جهانی چند قطبی است. کار بایدن آسان نخواهد بود ، و اگر او مسیر نظامیگری داخلی را انتخاب کند ، همانطور که قبلاً شاهد آن بودیم ، آمریکا یک چرخش توتالیتر را در پیش خواهد گرفت که نمای “دموکراسی بزرگ” را برای همیشه آشکار خواهد کرد.