روسیه ، چین ، ایران؟ نه ، زرادخانه هسته ای انگلیس می تواند جهان را نابود کند – دفاعی و اطلاعاتی

در طول جنگ سرد ، زرادخانه هسته ای قدرتمند انگلستان یکی از نقاط اصلی اختلافات مسکو و واشنگتن در مورد استقرار سلاح های هسته ای میان برد در اروپا بود.

در سال 1987 ، میخائیل گورباچف ​​، رهبر اتحاد جماهیر شوروی ، خواسته های ایالات متحده را پذیرفت و معاهده ای را منع کرد. ایالات متحده در سال 2019 معامله را لغو کرد.

اگرچه زرادخانه هسته ای انگلیس با متحد اصلی خود ، ایالات متحده همخوانی ندارد ، اما توانایی بازدارندگی بسیار زیادی دارد زیرا “حتی برای بزرگترین کشورها نیز می تواند هرج و مرج ایجاد کند” ، نوشتن كایل میزوكامی ، یكی از مشاغل The National Interest.

انگلستان ، که پس از ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی به سومین کشور برای تولید ، آزمایش و ساخت سلاح هسته ای تبدیل شد ، اکنون دارای چهار زیردریایی کلاس Vanguard است که قادر به حمل هر کدام 16 موشک Trident هستند که هرکدام دارای چندین کلاهک هستند ( MIRV) و هر کلاهک با وزن ریخته گری 100 کیلو تن.

تعداد کلاهک های زیردریایی طی سال های گذشته کاهش یافته است ، از 128 مورد انتظار برای هر زیردریایی – در ابتدای برنامه – به 40 کلاهک در سال 2010. تعداد زیردریایی ها در حال حاضر هشت عدد است.

برد هر ترینت 12000 کیلومتر است که برای هدف قرار دادن اهداف در هر نقطه از روسیه یا چین و تقریباً در هر کجای دنیا ، از ناحیه ای که زیردریایی ها در آب های خارج از انگلیس قرار دارند ، کافی است.

با داشتن حداقل یک زیردریایی کلاس Vanguard در هر زمان که گشت می زند ، و با توجه به این واقعیت که انگلیس می تواند از چهار تئوری چهار زیردریایی هسته ای خود به طور همزمان در دریا مستقر کند ، این بدان معناست که لندن می تواند تمام 120 بمب انفجاری را که ارائه می دهد ، پرتاب کند. انبار مهمات. تعداد کل بمب های اتمی انگلیس در صورت جنگ 250 عدد است.

قبل از سامانه Trident انگلیس ، Polaris ، موشک پرتاب زیردریایی دیگری که نیروی دریایی بر روی زیردریایی های موشکی هسته ای کلاس Resolution خود حمل می کرد ، پیش بود.

این زیردریایی ها تا اواسط تا اواخر دهه 1990 ، پس از پایان جنگ سرد ، به عنوان بازدارنده هسته ای برای انگلستان عمل می کردند ، زمانی که کشتی های کلاس Vanguard مجهز به Trident جایگزین آنها شدند.

در سال 2016 ، لندن ایجاد یک زیردریایی هسته ای جدید را تصویب کرد کلاس Dreadnought ، با برنامه پیش بینی شده 31 میلیارد پوند برای کشتی های حامل موشک های Trident II D-5 همانند موشک های قبلی. دو مورد دیگر ، Dreadnought و Valiant ، در حال حاضر در دست ساخت هستند ، دو مورد دیگر گفته می شود ، Warspite و پادشاه جورج ششم. انتظار می رود این زیردریایی ها از اوایل دهه 1930 وارد خدمت شوند و تا دهه 1970 فعالیت کنند.

در دهه 1980 ، زمانی که ایالات متحده موشک های هسته ای و کروز پرشینگ II را در اروپای غربی مستقر کرد ، بازدارنده های هسته ای انگلیس و فرانسه به نقطه عطفی در مذاکرات مسکو و واشنگتن تبدیل شدند.

دولت ریگان به شوروی گفت که فقط در صورت اتحاد جماهیر شوروی ، حتی اگر قسمت قابل توجهی از خاک شوروی بخشی از قاره اروپا باشد ، استقرار موشک را لغو خواهد کرد.

اتحاد جماهیر شوروی گفت که زرادخانه های هسته ای انگلیس و فرانسه باید به عنوان متحدان ناتو در نظر گرفته شوند.

در اواخر دهه 1980 ، میخائیل گورباچف ​​، رهبر اتحاد جماهیر شوروی ، در تلاش برای کاهش تنش بین ابرقدرتها ، شرایط ایالات متحده را به طور غیرمنتظره ای پذیرفت و در سال 1987 ، دو کشور پیمان نیروهای هسته ای میان برد را امضا کردند که ایجاد ، ساخت و استقرار همه را ممنوع می کند. موشک های زمین به هوا در برد 500 تا 5500 کیلومتر است. این پیمان هیچ ماده ای درباره زرادخانه های انگلیس یا فرانسه ندارد و به ایالات متحده اجازه می دهد تا به سلاح های هسته ای میان برد در هوا و دریا ادامه دهد.

در سال 2019 ، دولت ترامپ هنوز از این پیمان کناره گرفت.