[ad_1]
حسن روحانی ، رئیس جمهور به اصطلاح “میانه رو” ایران در جایی موفق شده است که حتی سلف منفی او ، احمدی نژاد ، تا آن حد پیش نرفته بود: پس از تقریباً 80 سال شغل شریف ، رسماً بسته می شود بیمارستان یهودی بیمارستان و مرکز خیریه دکتر ساپیر تهران.
به دنبال شیوع گسترده بیماری تیفوس در ایران ، این بیمارستان در سال 1942 افتتاح شد. این اولین بیمارستان خیریه در کشور است و توسط دکتر یعقوب ماسابند تاسیس شده است. در دهه های اخیر ، بیمارستان یهودیان یاقوت کبود وی تعداد بی شماری از بیماران را درمان کرده است ، ظاهرا بدون توجه به اعتقادات و نژاد آنها. وی با دستاوردهای پزشکی خود ، نقطه شروع بسیاری از شهروندان تهرانی و فراتر از آن بوده است که توانایی پرداخت هزینه های درمان در جای دیگر را ندارند.
متأسفانه ، بحران اقتصادی ناشی از همه گیری ویروس کرونا این نیز تأثیر چشمگیری بر این مرکز بهداشتی داشت. به جای اختصاص بودجه عمومی برای کمک به بیمارستان یاقوت کبود باز بماند و شاید شود بیمارستان کوید، دولت ایران تصمیم گرفته است که مرکز بهداشت را به خود واگذارد ، و باعث بسته شدن آن شود ، اگر در 25 ژوئیه راه حلی پیدا نشود ، در واقع غیرقابل برگشت خواهد بود. ظاهراً با اخراج متعاقباً دهها زن و مرد و رها شدن سرنوشت آنها برای بیماران ، که بیمارستان همچنان در حال درمان است.
در حالی که بیمارستان تاریخی یهودیان در تهران به حال خود رها شده است ، رژیم ایران قادر است بیش از 30 میلیون دلار که جمهوری اسلامی ماهانه به سازمان تروریستی فلسطین حماس می پردازد ، به راحتی پیدا کند.
نیازی به ذکر بودجه ای نیست که تهران به اسد (حداقل 15 میلیارد دلار) ، حزب الله (تقریباً یک میلیارد دلار در سال) ، شبه نظامیان شیعه که بین عراق و سوریه پراکنده شده اند (تقریباً 200 میلیون دلار در سال) و جهاد اسلامی فلسطین پرداخت می کند. ($ 100 میلیون در سال) رقم کلی که حداقل به i می رسد سالانه 16 میلیارد دلار، رژیم ایران را به اولین کشور جهان در تأمین بودجه تروریسم بین المللی تبدیل کرد.
بودجه عمومی که رژیم از نیازهای واقعی مردم ایران دور می کند – مانند نجات و بهبود امکانات بهداشتی ، خرید دارو و مهمتر از همه خرید ضدکووید – تنها با هدف تداوم انقلاب خمینی در خارج از کشور.
بازگشت به توافق بر سر برنامه هسته ای با جمهوری اسلامی ، بدون در نظر گرفتن نه تنها تهدید موشکی بلکه تهدید تروریستی ، فقط به معنای یک بار دیگر قانونی کردن یک رژیم جنایتکار است که دقیقاً به دلیل سیاست بی ثبات کننده آن ، نه تنها واکنش همسایگانش بلکه همچنین مردم ایران که قبلاً خسته شده اند. افرادی که برای اعتراضات جسورانه و شعارهای خود در خون پرداخته اند ، مانند “نه غزه ، نه لبنان ، زندگی من فقط برای ایران است”.
[ad_2]