شهرهای عزیز ، بیایید (بیشتر) درام بالکان را ببینیم

BOLOGNA – در لسبوس آنها در گل و لای رشد می کنند، در طول مسیر بالکان تندرست در برف. و نگاهمان را کمی “بیشتر” سوق دهیم (شاید این به ما کمک می کند چیزی بیشتر بفهمیم) تقریبا 10 سال پس از آغاز درگیری در سوریه بچه ها پرداخت می کنند بالاترین قیمت به گزارش یونیسف ، فقر در حال افزایش است ، قیمت مواد غذایی در حال افزایش است ، کودکان را مجبور به ترک تحصیل برای کار می کند … اخیراً “داستان” مهاجران و مهاجرت توجه آنها را به خود جلب کرده است: کودکان. موقعیت های خارق العاده ای که آنها “زنده” می یابند ، یک حالت دارد قدرت ارتباطی بزرگ. هنوز هم به نظر نمی رسد که کافی باشد.

آنجا ناامیدی قایق ها، جایی که موارد کوچک گم نشده اند ، و فاجعه های دریا “بخشی” از تخیل ، پویایی ، بحث ، مداخلات و استراتژی های تصمیم گیری هستند … آنچه در زمینه های کشور اتفاق می افتد به نظر نمی رسد بالکان یا جزایر یونان. به حدی که در حقیقت ، برای گفتن آن ، ما شروع می کنیم و به سراغ بچه ها می رویم. زیرا سفر آنها دیگر فقط یک سفر خطرناک نیست ، بلکه الفزندان:: آنها و والدینشان دیگر شرکت نمی کنند نه جلو و نه عقب. آنها بد هستند و هستند. اما گفتن این سخت است. و اگر این سخت باشد ، تلاش برای تصمیم گیری از نظر عاطفی دشوارتر می شود. دریا یک فضای فیزیکی عظیم است ، اما همینطور است پل ایده آل. از طرف دیگر کوه ها و جزایر موانعی هستند. برای گفتن این داستان ها ، در واقع ، انتظار برای فرود و جمع آوری صداهای خسته کافی نیست ، رسانه ها باید در جای خود بفرستند: دیدن ایمان است. و سپس این چیز حرکت می کند. می خوانیم و از خود می پرسیم: چه کاری می توانم انجام دهم؟

و در حقیقت چیزی در حال حرکت است: این آخر هفته در منطقه مودنا حزب دموکرات پتو ، لباس و کفش جمع می کند به اردوگاه پناهندگان در لیپا اعزام شود ، زیرا در آنجا “مردم با دمپایی روی پاها برف منجمد می شوند” و این (در واقع) “دیگر قابل چشم پوشی نیست”. او دارد به میلان می آید فلش اوب را راه اندازی می کند برای بستن اردوگاه های پناهندگان در بوسنی و باز کردن راهروهای بشردوستانه. دست اندرکاران پتو و مشعل “و هر چیز دیگری که برای افزایش آگاهی از وضعیت غیرانسانی پناهندگان بالکانی مفید باشد” به همراه دارند. شما حتی چیزی را از راه دور امتحان می کنید. اما این کافی نیست. قطعنامه های حزب وجود دارد ، اما این کافی نیست. “تصاویر مهاجرانی که آنها به روشی غیرانسانی زندگی می کنند در مرز با ایتالیا وجود دارد اردوگاه های کار اجباری نازی ها را بخاطر بسپارید؛ ما نگران گزارشاتی هستیم مبنی بر اینکه افرادی که از خشونت رنج می برند ، “از تلفن های همراه ، لباس و کفش محروم شده اند” می میرند. ما خشمگین هستیم ، اما این کافی نیست “، واقعیت های مهمان نوازی را در بولونیا تکرار می کنم.

زمان بین زنگ هشدار و ناامیدی و کمک بیش از حد طولانی می شود. باید برای ورود بیشتر به آگاهی مشترک. در غیر این صورت ، تجدید نظرها ، ابتکارات و خشم برای مدتی پراکنده باقی خواهد ماند. “جامعه مدنی باید بداند چه خبر است.” اینجا شروع می شود پسندیدن؟ شهرها آگهی های بلند شده درباره حقیقت در مورد آزادی جولیو رگنی و پاتریک زکی. شهرهایی مانند فلورانس در مورد مجازات اعدام با ارزش های حقوق و حیثیت همراه هستند و نباید در صورت مصالحه در جای دیگر شنیده شوند.

سپس شهرها ، اداره ها یا افراد شروع می شوند (داوطلبان ، فعالان ، انجمن ها ، احزاب …): خیابان ها را با تصاویر مکان های دیگر بسیار نزدیک و غیر قابل تحمل بپوشانید. حتی برای بچه ها ، چرا که نه: حتی با Shoah داستان شکسته است قصه گویی برای کوچولوها. تقریباً نشان می دهد که شهرها در حال یافتن راه هایی برای باز کردن چشم افراد بیشتری هستند “قدرت” برای تماشای در زندگی روزمره “زندگی روزمره” باورنکردنی. “همه مسئول همه هستند. سنت اگزوپری گفت: “همه به تنهایی مسئولیت دارند.” اما اول همه باید ببینند.