[ad_1]
پمپئو به عمد از خط قرمز چین به تایوان عبور کرد و اکنون دنیا منتظر است ببیند چین چگونه پاسخ می دهد.
آخرین تلاش مایك پمپئو ، وزیر خارجه آمریكا برای بهبود روابط آمریكا و تایوان ، خشم پكن را برانگیخته و مستقیماً شی جین پینگ را به چالش می كشد. واکنش چین می تواند برای جو بایدن یک معامله بزرگ باشد.
روز شنبه ، مایک پمپئو محدودیت های بین مقامات آمریکایی و همتایان آنها در تایوان را لغو کرد و گفت که قوانین نامزدی “نامعتبر” است.
پمپئو با ادعای تحمیل پروتکل ها برای اطمینان بخشیدن به پکن ، گفت که وزارت امور خارجه دیگر آنها را دنبال نخواهد کرد و باعث واکنش عصبانی چین شد. که گفت تصمیمش “از خط قرمز عبور کرد”.
از آنجا که اشغال کاخ سفید باید اندکی بیش از یک هفته تغییر کند ، این اقدام به عنوان یک بمب برای رئیس جمهور منتخب جو بایدن در حالی که وی برای تلاش برای جلوگیری از بحران پیشگیرانه با پکن آماده می شود ، به نظر می رسد. تایوان بلافاصله به پمپئو افتخار کرد و افزود که تصمیم وی روابط واشنگتن و تایپه را به “مشارکت جهانی” ارتقا داده است.
چین اکنون چه واکنشی نشان خواهد داد؟ هیچگاه مخفی نبوده است كه پمپئو سعی در مخالفت با “سیاست یك چین” ، عنصر اصلی روابط دیپلماتیک آمریكا با جمهوری خلق چین از دهه 1970 داشته است.
پکن مشروعیت ایدئولوژیک خود را پیرامون توطئه تایوان بنا نهاده است تا سرانجام به اتحاد با تایوان برسد و از حرکت های استقلال رسمی آن جلوگیری کند. اگر متعاقباً ایالات متحده موفق شود بدون تلافی جویی تلاش برای وحدت را متوقف کند ، ضربه بزرگی به پکن خواهد بود.
اگرچه چین قصد دارد روابط خود را با ایالات متحده در دوران بایدن بازیابی کند ، اما نمی تواند اجازه دهد که حرکت پمپئو کنترل نشده باشد. منطقی است که علی رغم خطراتی که وجود دارد ، باید نوعی انتقام وجود داشته باشد. اوضاع برای روابط ایالات متحده و چین در طول بایدن جالب و قابل توجه خواهد بود.
تایوان مسئله مهمی است. در جنگ داخلی چین از سال 1945 تا 1949 ، حزب کمونیست در فتح سرزمین اصلی چین پیروز شد و دولت سابق کومینتانگ را برای فرار به جزیره تایوان فرستاد و در آنجا دولت جمهوری چین را بازسازی کرد.
نیروی دریایی ایالات متحده مانع از دست یافتن مجدد جزیره مائو تسه تونگ شده و وضعیت موجود مبهم قانونی را به یک بخش تقسیم کرده است. پکن ادعا می کند که تایوان به عنوان یک کشور جداگانه مشروعیت ندارد و قلمرو آن از نظر قانونی بخشی از چین است.
به طور رسمی ، تایوان ، به نوبه خود ، هنوز رسماً ادعا می کند که سرزمین اصلی چین است. پس از مدتها جدا شدن از سرزمین اصلی ، بسیاری از افراد در این جزیره دیگر با چین همذات پنداری نمی کنند و به طور فزاینده ای بعنوان یک موجود جداگانه درک می شوند ، این عمدتا به دلیل تغییر در سیستم سیاسی از طریق دمکراسی است.
با این حال ، پکن نمی تواند خود را متعهد کند ، زیرا جمهوری خلق چین برای مدت طولانی مشروعیت خود را برای دستیابی به “تولد دوباره و اتحاد چین” ایجاد کرده است ، برخلاف قرن گذشته تحقیر این کشور ، که توسط مقامات مورد بهره برداری و انقیاد قرار گرفت. . خارجی (انگلیس و ژاپن).
همانطور که ایالات متحده تقسیم قاره و جدایی تایپه را ترتیب می دهد ، چین این وضعیت را میراث امپریالیسم می داند. با عقب نشینی در مورد این مسئله ، مشروعیت سیاسی و روایت دولت را برای جمعیت خود از بین می برد.
برای شی جین پینگ هیچ “اگر” یا “اما” وجود ندارد: تایوان باید با چین متحد شود و در صورت لزوم با زور. هیچ کشوری داوطلبانه و بدون جنگ از تمامیت ارضی خود چشم پوشی نکرده است و از این رو از سال 1949 از سیاست چین متحد به عنوان پیش شرط روابط دیپلماتیک حمایت کرده است. این بدان معنی است که کسانی که مایل به دیپلماسی با چین نیستند نمی توانند با تایوان روابط رسمی داشته باشند.
گرچه ایالات متحده این سیاست را در سال 1978 اتخاذ کرد ، اما همچنان روابط غیررسمی با تایپه را حفظ کرده و از آنها در قالب تضمین و کمک نظامی حمایت می کند. با وجود این وضعیت ، در طول روابط و تعهدات مثبت بین ایالات متحده و چین ، این روابط هرگز از مرز سرخ پکن عبور نکردند.
اما اکنون که احساسات ضدچینی در واشنگتن افزایش یافته است و آنچه “جنگ سرد جدید” توصیف می شود ، حمایت ایالات متحده از تایوان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. این امر با موفقیت سیاسی دولت تایپه ، تسای یینگ ون ، مدافع استقلال رسمی همراه بود که اتحاد با پکن را رد کرد.
با از بین رفتن روابط واشنگتن و پکن ، روابط تنگه ها نیز از بین رفت. چین در جنگ موسوم به “جنگ منطقه خاکستری” با تشدید تمرینات نظامی و ارسال هواپیماهای جنگنده به فضای هوایی تایپه به این واکنش پاسخ داد.
و اکنون پمپئو در تلاش برای گشودن بایدن در یک سیاست سخت ، تنش ها علیه چین را بیشتر افزایش داده است. اگرچه او خودش نمی تواند پایبندی واشنگتن به سیاست یک چین را متوقف کند ، اما در تلاش است تا روابط خود را با تایپه تسریع کند ، چیزی که برای بدتر شدن اوضاع در پکن شناخته شده است.
آخرین اقدام وی بوروکراتیک است و به وزارت خارجه این امکان را می دهد تا بنا به میل خود با تایپه ارتباط برقرار کند. آن چیزی که در عمل تحقق خواهد یافت ، بلکه مشکلاتی است که برای دولت بعدی ایجاد خواهد کرد ، به ویژه اگر پکن واکنش نشان دهد و بحران احتمالی ایجاد کند.
این بدون شک برای شی جین پینگ یک معضل است. اگرچه دولت بایدن این اقدام را بی سر و صدا رد می کند و پروتکل موجود را تأیید می کند ، اما نمادگذاری عمومی این اقدام و پاسخ تایوان به شکلی مضر و خجالت آور برای چین در فهرست ثبت می شود.
سیاست پکن در قبال تایوان با استفاده از قدرت دیپلماتیک ، اقتصادی و نظامی خود برای جلوگیری از عبور کشورها از مرزهایی که ایجاد کرده است ، همیشه مبتنی بر منطق بازدارندگی بوده است. پمپئو سعی می کند خط را حرکت دهد. اگر پکن پاسخ ندهد ، خطر از دست دادن چهره در مورد این مسئله را دارد. پس او چه می کند؟
با توجه به احتمال درگیری آمریکا ، آنقدر احمق نیست که بتواند جنگی را علیه تایوان آغاز کند. با این حال ، او باید اقدامی انجام دهد که اکنون خط قرمز را بازگرداند و تایپه را مجازات کند. این احتمالاً شامل آموزش دقیق نظامی است ، که کمی بیشتر از حد معمول فشار آورده و تحریک می شود ، و عواقب احتمالی آن را به وضوح نشان می دهد.
همچنین باید کاری باشد که به جای تشدید یک بحران بزرگ که در اوایل دوره دولت بایدن رخ می دهد و شما را مجبور به اتخاذ یک رویکرد سخت می کند ، سریع انجام شود ، همانطور که پمپئو امیدوار است. نمی توان تصور کرد که پکن اجازه این حرکت را خواهد داد. این مشکلی است که می تواند یک ملت را بسازد یا بشکند. چین باید پاسخ دهد ، و دنیا در حال مشاهده آنچه او انجام می دهد است.
منبع: RT.com
ترجمه: L.Lago
[ad_2]